Wij het horloge

Wij het horloge.
Zij hebben de tijd, wij het horloge.
Een gevleugelde en bekende uitspraak.

Ik bezoek Mariske, één van mijn vrijwilligers in het ziekenhuis. Ze staat op de kinderafdeling.
Ze is druk. Er liggen veel ernstig zieke kinderen op de Intensive Care afdeling.
Ik twijfel, blijven of later terug komen.
Ik blijf, omdat Mariske de tijd neemt om even te ‘kletsen’ op de gang.
Mariske geeft al aan dat één van de kinderen er slecht aan toe is en mogelijk ieder moment kan overlijden.
Er loopt een moeder huilend de gang op, langs ons heen naar buiten.
Haar kindje is zojuist overleden.
Haar kindje overleden, wij stonden er 3 meter bij vandaan, op de gang.
Het indrukwekkende huilen van de moeder is te horen over vrijwel de hele compound van het ziekenhuis.

Twee dagen later ga ik met Robin naar haar project, een opvang tehuis voor kinderen onder de 5 jaar.
Ik ontmoet haar toevallig in de minibus. Onderweg laat ik haar al weten dat ik als eerste eventjes naar de kleine baby’tjes ga om ze vast te houden en te knuffelen.
Op de babyafdeling mis ik het kleinste kindje en ik vraag aan één van de huismoeders waar ze is.
Na wat handen en voetenwerk begrijp ik dat het kindje in het ziekenhuis ligt.
Wat later zie ik de non van het tehuis en vraag opnieuw waar het kindje is.
'Overleden.’
Overleden? Hoe kan dat nu? Mijn vrijwilliger heeft twee dagen geleden de hele dag met haar op schoot gezeten, ik heb haar vorige week vastgehouden, haar verschoond en omgekleed.
Ze was ineens ziek geworden en in het ziekenhuis konden ze niet veel meer voor haar doen.
Ze was amper 3 weken.
In de apotheek zie ik een leeg bedje staan. Daar heeft het kleine meisje afgelopen nacht gelegen en is die ochtend door haar vader opgehaald om begraven te worden.
Wat een liefde, het kleine maar het ook zo grote gebaar, het kleine bedje in de apotheek. Liefde en respect.

Twee kinderen in 3 dagen.

De tijd, het is er, het was er en het zal er altijd zijn, in overvloed, onomkeerbaar, oneindig, eenmalig en niet te beinvloeden.
De tijd wordt en is zo anders hier. Hier, in Malawi.

Zij hebben de tijd, wij het horloge.
Zij hebben de tijd niet als je hele leven maar 2 jaar geweest is of zelfs maar 3 weken.
Zij verliezen door de tijd, want ze komen te laat naar het ziekenhuis waardoor hulp vaak te laat komt.
Nee, de tijd is niet van hen.
De tijd is niet van ons.
De tijd is van niemand.
Hoe oud we ook worden, hoe lang we ook zullen leven, het zal altijd te kort zijn om er iets aan toe te voegen.

Ik ben onvoorstelbaar trots op mijn vrijwilligers, Bor, Mariske, Milou, Anne en Robin, dat zij zich onverzettelijk, vol passie en liefde blijven inzetten voor ‘hun’ project en ‘hun’ kinderen. De omstandigheden zijn niet altijd makkelijk voor ze, maar zij blijven doorgaan en vasthouden, juist omdat de omstandigheden niet altijd makkelijk zijn en juist deze kinderen hulp nodig hebben.

Liefs,

Janneke

Bevrijdingsdag

Bevrijdingsdag

Vandaag is het Bevrijdingsdag in Nederland.
Een gedenkwaardige dag om bij stil te staan.
Bevrijdingsdag.

Vrijheid van keuze en denken.
Vrijheid om uiteindelijk te kunnen en mogen zijn wie je bent.
Vrijheid om te ontwikkelen en groeien.
Vrijheid om fouten maken.
Vrijheid om van fouten leren.
Vrijheid om te leven.
Vrijheid, wat een rijkdom, wat een onvoorstelbare rijkdom om echt in vrijheid te kunnen leven, wonen en werken.

Ik woon en werk in een arm land.
Ik woon en werk in een rijk land.
Ik woon en werk in Malawi.
Ik woon tussen de mensen van Malawi en ik ben een Europeaan.
Ik woon tussen de rijke mensen en ik werk tussen de arme mensen.
Malawi is een land waar veel mensen geen keuze hebben en leven in de cirkel van armoede.
Malawi is een land waar gezondheidszorg geen vanzelfsprekendheid is.
Malawi is een land waar mensen geen 3 keer per dag een maaltijd hebben.
Malawi is een land waar mensen overleven, iedere dag opnieuw.
Malawi is een land wat door mijn hart heen kijkt en wat mij raakt, iedere keer opnieuw.
Malawi is een land wat meer met mij doet dan alle andere landen waar ik gewoond en gewerkt heb.
Malawi is een land wat doordringt en wat niet te bevatten is.
Ik ben vrijwillig in dit land. Ik ben naar dit land verhuisd omdat ik dit zelf graag wilde, omdat ik mijn droom waar wil maken.
Nog nooit ben ik dichter bij mijn droom geweest dan nu, op dit moment, in dit land.
Het is mijn droom en het kan mijn droom zijn omdat mijn wieg in Nederland gestaan heeft.

Bevrijdingsdag in Nederland.
Ik denk aan de mensen van mijn werk, aan armoede.

Armoede beroofd hen wat hen tot mens maakt; vrijheid van keuze.
Hen blijft geen andere keuze dan elke dag opnieuw een volgend maal bijeen te schrapen. Ze verwachten niets meer. Ze draaien rondjes zonder ontsnappingskans.
Armoede maakt passief en holt de waardigheid uit.
Armoede beknot de mens tot zijn absolute minimum
(uit Binnen is het donker, buiten is het licht van Dick Wittenberg)

Bevrijdingsdag in Nederland.
Ik hoop, bid en verlang dat de arme bevolkingslaag van Malawi zich uit de cirkel van armoede kan ontworstelen.

Bevrijdingsdag voor Nederland en ik hoop, bid en verlang Bevrijdingsdag voor iedereen.

Liefs,

Janneke

Zij de tijd,

Zij de tijd, wij het horloge.

Jaja, dat klinkt allemaal geweldig vanuit het gestructureerde Nederland waar uitval van elektriciteit en het te laat rijden van treinen de kranten haalt. .
Hier rijdt niets op tijd en hier valt elektriciteit zo goed als dagelijks uit. Dat is gewoon, heel erg gewoon.

Ik wacht al drie kwartier op de tuktuk.
Ik heb hem toch echt vroeg genoeg gebeld en ik heb toch echt gezegd 10.15.
Het heeft geen zin om hem na een half uur opnieuw te bellen want ik weet het antwoord al; ‘2 minuten, ik ben onderweg.'
Ik ben onderweg, dat is het aller, allerbeste antwoord en je kunt er niets mee. Onderweg ben je altijd, zelfs als je thuis je schoenenveters nog aan het strikken bent.
Toch bel ik, voor mijn eigen geruststelling, om mijn tijd te doden en misschien vooral om een signaal af te geven dat ik aan het wachten ben.
Met twee vrijwilligers stap ik uiteindelijk in de tuktuk. Ik kijk op mijn telefoon. We moeten het nog wel halen voor de lunchpauze begint en ik kan er ook wel weer om lachen.
We zijn nog geen 5 minuten onderweg en we worden aangehouden door de politie.
De chauffeur laat wat papieren zien maar blijkbaar is het nog niet voldoende want we mogen niet verder rijden.
De politie agente loopt om de tuktuk heen, gaat naast de chauffeur staan en ze pakt de sleutels uit zijn hand.
Wát! Pakt ze nu de sleutels uit zijn hand? Zag ik dat nu goed? En steekt ze nu ook zonder iets te zeggen de straat over om de volgende aan te houden?
William, de chauffeur zegt dat we niet met 3 personen achter in de tuktuk mogen zitten. Dat schijnt een nieuwe regel te zijn.
Hij moet een boete betalen en dat geld heeft hij niet.
Hij stelt voor om te gaan lopen. 10 minuten lopen.
Jaja, die 10 minuten ken ik hier. 2 minuten wachten net is ook uitgelopen tot 45 minuten....
‘Kan je broer ons niet komen ophalen?’
Inmiddels begint de tijd ook te dringen.
Ik heb geen horloge en de tijd glipt als zand tussen mijn vingers door.

De volgende dag kom ik William tegen in de stad en ik vraag hem hoe het is afgelopen met de politie.
De politie had hem uiteindelijk gevraagd wat hij dan wél kon betalen.
Met dat bedrag gingen ze akkoord onder de voorwaarde dat hij de politie dan naar een andere post zou brengen.
De politie waren met 3 personen en ze zaten gebroederlijk achter in de tuktuk bij William.
Inderdaad, met 3 personen...

Een paar dagen later moest ik met een vrijwilliger naar de clinic voor een gele koorts inenting. Dat is verplicht wanneer je op safari gaat naar Zambia.
We leggen de situatie uit en Julia geeft haar gele boekje af. Er wordt meteen een stempel in gezet, de arts neemt het boekje mee om de data etc. op te schrijven en geeft het boekje daarna weer terug.
Ok, en de inenting dan?
Ow, die hebben ze niet. Die stempel is genoeg voor de grens. Als mijn vrijwilliger echt graag een gele koorts inenting wil hebben, dan moet ze die maar in NL gaan halen.
Binnen 5 minuten staan we weer buiten.

Laatst zag ik binnen een straal van 500 meter een deur uit een minibus vallen, stond er een minibus stil met een lekke band, was er een minibus doorgezakt en werd de minibus waar ik in zag aangeduwd omdat het starten niet lukte.
Kijk, dat kan allemaal hier.

Ik blijf mij verbazen, ik blijf mijn ogen uitkijken en improviseren blijft een groot onderdeel van mijn dagelijks leven hier.

Liefs en veel zonnige groetjes uit Malawi,
Janneke

Een dagje Afrika

Een dagje Afrika

Gisteren was ik om 7 ’s morgens in de stad om met iemand naar huizen te kijken voor de vrijwilligers.
Vooraf had ik al aan het gevraagd of het goede huizen zijn, of de prijzen binnen het budget zijn, dicht bij de stad, 3 slaapkamers, openbaar vervoer op loopafstand etc.
Alles was in orde en over de prijs kon gesproken worden.
Het komt allemaal goed, altijd.
Ik sta om 7 uur op de afgesproken plek en een kwartiertje later Eddo, de huizenman.
Er staan 3 huizen op de planning.De moeite waard om zo vroeg voor uit mijn bed te komen.

Eddo wijst met zijn duim naar links over zijn schouder. Daar, dat huis was leuk geweest, maar ze willen niet zakken met de prijs.
Ok, nou dan hoef ik er ook niet te kijken.
Dat dacht hij al.
Nog 2 huizen te gaan.
Het volgende huis lijkt perfect. Leuke compound, dichtbij de stad en de minibus stopt bijna voor de gate.
Ik loop door het huis en vraag aan Eddo waar de tweede badkamer en toilet is.
Ow er is maar één badkamer en toilet?
Kerel,we zoeken nu al 7 weken naar een huis met 2 badkamers en toiletten. Waarom laat je me dit huis zien dan?
Laten we maar weer gaan, hier heb ik geen zin in.
Er staat nóg een huis op de compound. Daar mag ik ook wel even kijken.
Dat is heel aardig, maar ik hoorde net dat de huidige bewoners van het andere huis in dit huis gaan wonen, ik weet niet wat ik gemist heb?
Dat maakt niet uit beweert Eddo.
Mij maakt het wel uit. Hoeveel badkamers heeft dit huis trouwens?
Eén?
Ja, één badkamer.
Ok, dat is er eentje te weinig.
Laten we nu maar naar dat derde huis gaan, ik moet nog een wasje draaien, naar het vliegveld, het is vrijdag en ik wil op tijd thuis zijn.
Het derde huis staat in een andere area en Eddo wil eerst met de eigenaar praten. We zouden er eventueel vanmiddag naar toe kunnen.
Hoor eens, ik heb gewoon een baan, ik zit niet de hele dag op een telefoontje te wachten tot ik eindelijk een keer huizen kan gaan kijken. Ik moet gewoon werken, dus nee, vanmiddag kan ik niet.
Het lijkt er op dat ik nu ook voor niets naar de stad gekomen ben.
Stuur maar foto’s door via de app, dan beslis ik wel of ik er volgende week een keer ga kijken.

Ik bel met Nursing council om te checken of onze afspraak voor volgende week maandag met mijn vrijwilliger nog staat. Eigenlijk zou ze mij bellen, maar daar wacht ik niet op.
Maandag kan ze niet, ze heeft een meeting, we kunnen wel vanmiddag komen.
Vanmiddag? Maar, mijn vrijwilligers heeft een introductie in het ziekenhuis, ik kan haar daardoor nu niet bereiken en ik moet zo naar de airport. Kunnen we dinsdag ook komen?
Nee, dinsdag kan niet. Donderdag is ze weer op kantoor.
Donderdag? Dat is over een kleine week...
Ok, hoe ik het ga regelen weet ik nog niet, maar ik zorg ervoor dat we vanmiddag op kantoor zijn. Wachten tot donderdag is geen optie.

Ik bel met medical council, omdat een andere vrijwilliger nog steeds op een antwoord wacht.
Vreemd, want medical council heeft toch echt een mail terug gestuurd.
Vreemd, want mijn vrijwilliger heeft geen mail ontvangen.
Wilt u alstublieft uw mail nog een keer sturen? Mijn vrijwilliger komt namelijk al bijna.

Ik wacht in het Doingoood tot de driver komt om de vrijwilligers naar de airport te brengen. Ik zwaai de vrijwilligers thuis uit in plaats van op de airport en ga snel weer naar de stad.
Daar wacht ik mininmaal een half uur tot de minibus vertrekt.
Wanneer we bij nursing council aankomen blijkt de dame waarmee we hebben afgesproken, lunchbreak te hebben.
Dat betekent minimaal een uur wachten.
Ja, een lunchbreak duurt een uur.

Uiteindelijk moet ik nog me haasten om op tijd thuis te zijn.

Soms lach ik er om, soms komt het mij mijn neusgaten uit.
Gisteren kon ik er om lachen.
Het is weekend, tijd voor een wijntje en gin tonic.
Proost, op Malawi, want Malawi is fantastisch.

Liefs,

Janneke

De wereld

De wereld is groot,
de wereld is klein.
De wereld is groot, omdat ik zo klein ben.
Niet meer dan een stipje op de kaart.
Toch zijn we er, jij, ik en wij allemaal.
De wereld is klein, omdat niets te ver lijkt te zijn en de wereld aan onze voeten ligt.
De wereld is rijk.
De wereld is arm.
De wereld is rijk aan armoede.
De wereld is arm van rijkdom.

De wereld is klein en groot.
Hoe groot de wereld ook is en hoe klein wij ook zijn, uiteindelijk slapen we allemaal onder dezelfde hemel.
Rijk, arm, groot, klein, vriend en vijand.

De wereld van Malawi is klein, groot, rijk en arm.
Ik woon in een rijke wijk.
Voor mijn werk kom ik in arme wijken, heel erg arme wijken.
Ik kan om Malawi lachen, om de mensen, om de situaties, om mijn vrijwilligers, om de fantastische projecten.
Ik kan om Malawi huilen omdat het verschil zo groot is, zo immens groot.
Ik begrijp niet waarom we in de wereld besluiten naar de maan te gaan en om Mars te onderzoeken als er tegelijkertijd kinderen langs de kant van de weg lopen, niet naar school gaan en vrouwen in hutjes bevallen omdat er geen geld is om naar het ziekenhuis te gaan.

De verschillen zijn zo groot, in dit land, in Malawi.
Ik zit als een ingeblikte haring in de minibus en ik zie in mijn ooghoeken een Hummer voorbij rijden.
Op één van de projecten zie ik een oma met haar kleinkind op schoot wat ondervoed is en een uur later doe ik mijn boodschappen in een gewone supermarkt.

Ja, we slapen allemaal onder dezelfde hemel.
Ja, we leven allemaal op dezelfde wereld die overal zo anders is.
Ja, we zijn allemaal stipjes.
Ja, we zijn er allemaal, jij, ik en wij, kinderen van God.

Voor mij is het een rijkdom om zoveel kanten van de wereld te kunnen en mogen zien.
Voor mij is het een rijkdom dat ik een paspoort heb, zodat ik de wereld ontdekken kan.
Voor mij is het een rijkdom de vrijheid gekregen te hebben keuzes te kunnen en mogen maken.

Wat een bijzonder land om in te wonen en werken, Malawi.

Liefs,
Janneke

Let your light shine

Malawi, wat ben je mooi, wat ben je prachtig mooi.
Malawi, wat zit je vol met uitdagingen.
Malawi, wat kan ik om je lachen.
Malawi, wat kan ik me frustreren.
Malawi, wat kan ik me verbazen.
Malawi, wat kan ik van je genieten.
Malawi, vaak begrijp ik je niet.
Malawi, wat kan ik vol raken om zoveel moois en zoveel onbetaalbare rijkdom.

De rauwe armoede van het land raakt me.

Mijn maag draait zich bijna om als ik met een vrijwilliger door het ziekenhuis loop. De geconcentreerdheid van ellende overvalt me en eigenlijk wil ik er niet zijn en wil ik dit niet zien.
De kinderen in aantal raakt me. Zoveel kinderen, zoveel moeders en zoveel oma’s.
Ik adem diep en besef dat het een ziekenhuis lucht is. Een ziekenhuislucht, benauwd, zweterig, klam en vies.
Mijn handen voelen leeg en arm.

Ik ben onder de indruk van onze prachtige projecten. De bevlogenheid en betrokkenheid van de oprichters van de projecten die we steunen. Ik ben onder de indruk van de mensen die op de projecten werken, vaak op vrijwillige basis.

Ik ben onder de indruk van mijn geweldige en fantastische vrijwilligers om zoveel liefde, enthousiasme, inzet en flexibiliteit. Wat een bijzonder voorrecht om met zoveel mooie mensen te mogen samenwerken en wat geniet ik van hen. Wat is het heerlijk om weer vrijwilligers te hebben!

Het regenseizoen is al een tijdje begonnen, waardoor Malawi groen is geworden.
Malawi leeft van mais.
Overal waar ik kijk zie ik mais.

Let your light shine.

Lang geleden las ik onderstaande tekst en het is me altijd bijgebleven.

'Ik zei tot de man die stond bij de ingang van het jaar: 'Geef mij een licht, opdat ik veilig het onbekende tegemoet kan treden.'
En hij antwoordde:'Ga de duisternis in en leg je hand in de hand van God. Dat is beter voor je dan licht en veiliger dan een bekende weg.'

Let your light shine, voor de mensen om je heen, waar dan ook.

Malawi, wat ben ik blij dat ik je zo mooi vindt, zo prachtig mooi. Malawi, wat ben ik blij dat ik je zo prachtig mooi vind want dat relativeert en geeft om over lastige momenten heen te kijken.

Liefs,
Janneke

Tuanana

Wat kunnen 6 weken Malawi indruk maken.
Het is makkelijk om er snel aan voorbij te gaan, maar wat gebeurt hier veel, wat zie ik veel en wat is het anders, anders dan Kenia en compleet anders dan Nederland.Wat heb ik gelachen de afgelopen weken, wat heb ik mij verwonderd en verbaasd, wat heb ik genoten en wat was het soms een achtbaan van emoties.

Verwondering toen ik in een ziekenhuisje op de afdeling kwam waar veel te vroeg geboren kindjes zijn opgenomen. Een muffe en zweterige lucht komt me tegemoet.
3 moeders liggen in bed onder dikke dekens met hun te vroeg geboren kindje op hun borst.
Natuurlijk wilde ik de kindjes zien. Bij de tweede moeder word ik verrast. Ik kijk naar haar kindje en net terwijl ik aan het bedenken ben of dit kindje nu groter of kleiner is dan het kindje wat ik daarvoor zag, zie ik nóg een kindje. Het tweede kindje is klein, heel erg klein.
Ik kijk naar het kleine meisje en blijf kijken en het lijkt net alsof mijn gedachten even stoppen met denken.
Ik mag haar even vasthouden. Nog nooit heb ik zo’n klein mensje vastgehouden. Ik kijk naar haar. Ze is wakker en het lijkt alsof ze ook naar mij kijkt met haar grote ogen in haar kleine hoofdje.
Zo klein, zo al echt een mensje, daar kan ik alleen maar verwonderd over zijn.

Ongeloof als ik in de taxi zit van Nkhata Bay naar Mzuzu en de chauffeur halverwege ineens zegt dat hij onvoldoende benzine heeft.
Wát? Vriend, ik moet mijn bus naar Lilongwe halen, die wacht niet op mij hoor, ook al heb ik een stoel gereserveerd. En trouwens, ik heb voor we vertrokken naar je benzine metertje gekeken en die stond halverwege.
Ik kon natuurlijk ook wel weten dat niet alle metertjes werken.
Hij gaat een vriend bellen om te vragen benzine te brengen.
Of ik nog beltegoed heb.
Niet veel maar je mag gerust met mijn telefoon je vriend bellen om benzine te regelen.
Nog geen minuut later staan we inderdaad stil.
De chauffeur probeert de auto opnieuw te starten wat niet lukt, maar hij houdt vol.
Sorry, als de benzine het probleem is, dan helpt het starten van een auto niet meer.
Hij mompelt wat en gaat nog een keer zijn vriend bellen.
Uiteindelijk stap ik bij iemand anders in de auto, die overigens al vol zat met andere mensen, maar er is altijd plek in Afrika.

Een grote brok van frustratie als ik in de bus van Lilongwe naar Cape Maclear zit, met alleen maar huilende kinderen, kakelende kippen, zwetende passagiers in een bus die om de paar kilometer gerepareerd moet worden waardoor ik minimaal 9 uur in de bus heb gezeten, terwijl je die afstand ook in 3.5 uur kunt overbruggen.

Nóg meer frustratie en verbazing als er vandaag voor de derde dag op rij geen water uit de kraan komt en er in heel Lilongwe geen water is. Denk daar maar eens over na, voor de derde dag geen water uit de kraan, geen water om je handen te wassen, toilet door te spoelen, geen water om te douchen, geen water om te koken en geen water om af te wassen.
Geen water in de hele stad en het ziet er niet naar uit dat het vandaag of morgen is opgelost.
Natuurlijk hebben we ergens anders water geregeld, in jerrycans, maar dan nog.

Stil respect maar ook schaamte wanneer een oude vrouw met twee gerimpelde handen twee briefjes van 20 kwacha aanpakt. (Omgerekend 10 eurocent.)
Respect voor deze oude vrouw en schaamte omdat ik deze twee briefjes tussen alle briefjes van 1000 kwacha’s moest zoeken.

Verbazing als ik achter in een mini bus een varken zie liggen.
Verbazing als ik aan het stuur van een fiets minstens 10 kippen zie hangen, op z’n kop en met hun poten vastgebonden.
Verbazing als ik een geit achter op een fiets vervoerd wordt.
Verbazing als ik iemand achter op een fiets zie zitten met een geit in zijn armen.
Verbazing als ik op een markt in Nkhata Bay alleen rode uien, tomaten en witte kool kan kopen.

Verwondering als ik vrouwen de was zie doen in Lake Malawi.
Verwondering als ik zie hoe Lake Malawi ook wordt gebruikt als een grote douche of bad. (zij hebben in ieder geval nooit een tekort aan water)
Verbazing dat ik dit allemaal zie gebeuren en verwondering dat ik nu in dit land woon waar dit gebeurd.

Verkrampte pijn als ik in het ziekenhuis waar ik een dagje mee loop, zie hoe een Afrikaanse vrouw een kind op de wereld zet.

Plezier als ik achter in de tuin verse mango’s uit het gras raap.

Wat heb ik genoten, genoten van Malawi, van het leven hier zoals het is, zoals het komt en zoals het ook weer gaat.

Morgen ga ik naar Nederland voor vakantie. Ik ga mijn nieuwe neefje en de tweeling van een lieve vriendin zien, ik ga weer gezellig wijntjes drinken met jullie en genieten van het gewone en normale leven in Nederland met het uitzicht om straks weer naar Malawi te gaan.

Nog in geen één land heb ik mezelf zo vaak de vraag gesteld, wie ben ik nu en wie zou ik geweest zijn als ik hier was geboren.

Malawi, wat ben je mooi, wat ben je onvoorstelbaar mooi.
Malawi, wat leer je mij weer genieten van Afrika.

Met hart en ziel zal ik mij hier inzetten, voor Malawi, om de projecten een steuntje in de rug te geven en om mijn vrijwilligers te begeleiden, zodat zij een goede en fijne tijd hier zullen hebben, zodat zij meer van de wereld, de andere wereld kunnen zien en ervaren.

Tuanana Malawi en Jambo Nederland!

Liefs

Janneke

Kind van Afrika

Kind van Afrika

Wat ben je mooi, wat ben je prachtig mooi.
Wat ben je anders, wat ben je kind, wat ben je volwassen, wat ben je gewoon.
Je lacht, je huilt.
Je bent klein, je bent groot.
Je bent boos, je bent blij.
Je wordt gedragen, jij draagt wat je dragen kunt.
Je draagt wat je dragen kunt en vaak draag je meer dan wat je dragen kunt.
Je bent geliefd, je bent achtergelaten.
Je bent achtergelaten maar geliefd door anderen.
Je leeft en je overleefd.
Je bent van het dorp en het dorp is van jou.
Je bent alleen en altijd samen.
Altijd samen, want jij bent wie zij zijn.
Arm, rijk, donker, licht, kort en lang.
Je bent het allemaal.

Ik heb je gezien, nog maar een paar minuten oud. Je oogjes dichtgeknepen en af en toe een klein huilgeluidje.
Ik heb je vastgehouden, naar je gekeken, naar je prachtig mooie gezichtje, je kleine, lichte handjes en voetjes.
Jouw leven is begonnen.
Ik heb je gezien, je zwaaiende handjes en lachende oogjes.
Ik heb je gezien, moe, ziek en dapper.
Ik heb je gezien, je eerste stapjes.
Ik heb je gezien, op straat, op blote voeten en een flesje lijm in je hand.
Ik heb je gezien, huilend omdat je schrok van een blank gezicht.
Ik heb je gezien, rennend achter je van plastic zakken gemaakte voetbal.
Ik heb je gezien, trots in je school uniform.
Ik heb je zien lopen, op versleten slippers, met een onverschrokken gezicht, onderweg naar huis met een kip in je handen.
Je dreunt in koor het alfabet op, op school.

Kind van Afrika, jij bent van Afrika en Afrika is van jou.
Jij, kind van Afrika, ik houd van je. Niet meer of minder dan van de kinderen die ik ken in Nederland, het land waar ik vandaan kom.
Nooit zal ik helemaal begrijpen wie jij bent en van wie zij zijn bij wie jij hoort.
Dat ik je in ieder geval heb mogen leren kennen is meer dan voldoende voor mij.

Blijf wie jij bent en ik hoop dat er altijd open armen voor jou zijn.
Ik wens je een wijde blik, warmte, wijsheid en ruimte om keuzes te maken.

Kind van Afrika, wat ben je mooi, wat ben je prachtig mooi!

(de volgende keer een verhaal over mijn belevenissen en mijn leven hier!)

Liefs,
Janneke