Wat kunnen 6 weken Malawi indruk maken.
Het is makkelijk om er snel aan voorbij te gaan, maar wat gebeurt hier veel, wat zie ik veel en wat is het anders, anders dan Kenia en compleet anders dan Nederland.Wat heb ik gelachen de afgelopen weken, wat heb ik mij verwonderd en verbaasd, wat heb ik genoten en wat was het soms een achtbaan van emoties.

Verwondering toen ik in een ziekenhuisje op de afdeling kwam waar veel te vroeg geboren kindjes zijn opgenomen. Een muffe en zweterige lucht komt me tegemoet.
3 moeders liggen in bed onder dikke dekens met hun te vroeg geboren kindje op hun borst.
Natuurlijk wilde ik de kindjes zien. Bij de tweede moeder word ik verrast. Ik kijk naar haar kindje en net terwijl ik aan het bedenken ben of dit kindje nu groter of kleiner is dan het kindje wat ik daarvoor zag, zie ik nóg een kindje. Het tweede kindje is klein, heel erg klein.
Ik kijk naar het kleine meisje en blijf kijken en het lijkt net alsof mijn gedachten even stoppen met denken.
Ik mag haar even vasthouden. Nog nooit heb ik zo’n klein mensje vastgehouden. Ik kijk naar haar. Ze is wakker en het lijkt alsof ze ook naar mij kijkt met haar grote ogen in haar kleine hoofdje.
Zo klein, zo al echt een mensje, daar kan ik alleen maar verwonderd over zijn.

Ongeloof als ik in de taxi zit van Nkhata Bay naar Mzuzu en de chauffeur halverwege ineens zegt dat hij onvoldoende benzine heeft.
Wát? Vriend, ik moet mijn bus naar Lilongwe halen, die wacht niet op mij hoor, ook al heb ik een stoel gereserveerd. En trouwens, ik heb voor we vertrokken naar je benzine metertje gekeken en die stond halverwege.
Ik kon natuurlijk ook wel weten dat niet alle metertjes werken.
Hij gaat een vriend bellen om te vragen benzine te brengen.
Of ik nog beltegoed heb.
Niet veel maar je mag gerust met mijn telefoon je vriend bellen om benzine te regelen.
Nog geen minuut later staan we inderdaad stil.
De chauffeur probeert de auto opnieuw te starten wat niet lukt, maar hij houdt vol.
Sorry, als de benzine het probleem is, dan helpt het starten van een auto niet meer.
Hij mompelt wat en gaat nog een keer zijn vriend bellen.
Uiteindelijk stap ik bij iemand anders in de auto, die overigens al vol zat met andere mensen, maar er is altijd plek in Afrika.

Een grote brok van frustratie als ik in de bus van Lilongwe naar Cape Maclear zit, met alleen maar huilende kinderen, kakelende kippen, zwetende passagiers in een bus die om de paar kilometer gerepareerd moet worden waardoor ik minimaal 9 uur in de bus heb gezeten, terwijl je die afstand ook in 3.5 uur kunt overbruggen.

Nóg meer frustratie en verbazing als er vandaag voor de derde dag op rij geen water uit de kraan komt en er in heel Lilongwe geen water is. Denk daar maar eens over na, voor de derde dag geen water uit de kraan, geen water om je handen te wassen, toilet door te spoelen, geen water om te douchen, geen water om te koken en geen water om af te wassen.
Geen water in de hele stad en het ziet er niet naar uit dat het vandaag of morgen is opgelost.
Natuurlijk hebben we ergens anders water geregeld, in jerrycans, maar dan nog.

Stil respect maar ook schaamte wanneer een oude vrouw met twee gerimpelde handen twee briefjes van 20 kwacha aanpakt. (Omgerekend 10 eurocent.)
Respect voor deze oude vrouw en schaamte omdat ik deze twee briefjes tussen alle briefjes van 1000 kwacha’s moest zoeken.

Verbazing als ik achter in een mini bus een varken zie liggen.
Verbazing als ik aan het stuur van een fiets minstens 10 kippen zie hangen, op z’n kop en met hun poten vastgebonden.
Verbazing als ik een geit achter op een fiets vervoerd wordt.
Verbazing als ik iemand achter op een fiets zie zitten met een geit in zijn armen.
Verbazing als ik op een markt in Nkhata Bay alleen rode uien, tomaten en witte kool kan kopen.

Verwondering als ik vrouwen de was zie doen in Lake Malawi.
Verwondering als ik zie hoe Lake Malawi ook wordt gebruikt als een grote douche of bad. (zij hebben in ieder geval nooit een tekort aan water)
Verbazing dat ik dit allemaal zie gebeuren en verwondering dat ik nu in dit land woon waar dit gebeurd.

Verkrampte pijn als ik in het ziekenhuis waar ik een dagje mee loop, zie hoe een Afrikaanse vrouw een kind op de wereld zet.

Plezier als ik achter in de tuin verse mango’s uit het gras raap.

Wat heb ik genoten, genoten van Malawi, van het leven hier zoals het is, zoals het komt en zoals het ook weer gaat.

Morgen ga ik naar Nederland voor vakantie. Ik ga mijn nieuwe neefje en de tweeling van een lieve vriendin zien, ik ga weer gezellig wijntjes drinken met jullie en genieten van het gewone en normale leven in Nederland met het uitzicht om straks weer naar Malawi te gaan.

Nog in geen één land heb ik mezelf zo vaak de vraag gesteld, wie ben ik nu en wie zou ik geweest zijn als ik hier was geboren.

Malawi, wat ben je mooi, wat ben je onvoorstelbaar mooi.
Malawi, wat leer je mij weer genieten van Afrika.

Met hart en ziel zal ik mij hier inzetten, voor Malawi, om de projecten een steuntje in de rug te geven en om mijn vrijwilligers te begeleiden, zodat zij een goede en fijne tijd hier zullen hebben, zodat zij meer van de wereld, de andere wereld kunnen zien en ervaren.

Tuanana Malawi en Jambo Nederland!

Liefs

Janneke