Wij het horloge.
Zij hebben de tijd, wij het horloge.
Een gevleugelde en bekende uitspraak.

Ik bezoek Mariske, één van mijn vrijwilligers in het ziekenhuis. Ze staat op de kinderafdeling.
Ze is druk. Er liggen veel ernstig zieke kinderen op de Intensive Care afdeling.
Ik twijfel, blijven of later terug komen.
Ik blijf, omdat Mariske de tijd neemt om even te ‘kletsen’ op de gang.
Mariske geeft al aan dat één van de kinderen er slecht aan toe is en mogelijk ieder moment kan overlijden.
Er loopt een moeder huilend de gang op, langs ons heen naar buiten.
Haar kindje is zojuist overleden.
Haar kindje overleden, wij stonden er 3 meter bij vandaan, op de gang.
Het indrukwekkende huilen van de moeder is te horen over vrijwel de hele compound van het ziekenhuis.

Twee dagen later ga ik met Robin naar haar project, een opvang tehuis voor kinderen onder de 5 jaar.
Ik ontmoet haar toevallig in de minibus. Onderweg laat ik haar al weten dat ik als eerste eventjes naar de kleine baby’tjes ga om ze vast te houden en te knuffelen.
Op de babyafdeling mis ik het kleinste kindje en ik vraag aan één van de huismoeders waar ze is.
Na wat handen en voetenwerk begrijp ik dat het kindje in het ziekenhuis ligt.
Wat later zie ik de non van het tehuis en vraag opnieuw waar het kindje is.
'Overleden.’
Overleden? Hoe kan dat nu? Mijn vrijwilliger heeft twee dagen geleden de hele dag met haar op schoot gezeten, ik heb haar vorige week vastgehouden, haar verschoond en omgekleed.
Ze was ineens ziek geworden en in het ziekenhuis konden ze niet veel meer voor haar doen.
Ze was amper 3 weken.
In de apotheek zie ik een leeg bedje staan. Daar heeft het kleine meisje afgelopen nacht gelegen en is die ochtend door haar vader opgehaald om begraven te worden.
Wat een liefde, het kleine maar het ook zo grote gebaar, het kleine bedje in de apotheek. Liefde en respect.

Twee kinderen in 3 dagen.

De tijd, het is er, het was er en het zal er altijd zijn, in overvloed, onomkeerbaar, oneindig, eenmalig en niet te beinvloeden.
De tijd wordt en is zo anders hier. Hier, in Malawi.

Zij hebben de tijd, wij het horloge.
Zij hebben de tijd niet als je hele leven maar 2 jaar geweest is of zelfs maar 3 weken.
Zij verliezen door de tijd, want ze komen te laat naar het ziekenhuis waardoor hulp vaak te laat komt.
Nee, de tijd is niet van hen.
De tijd is niet van ons.
De tijd is van niemand.
Hoe oud we ook worden, hoe lang we ook zullen leven, het zal altijd te kort zijn om er iets aan toe te voegen.

Ik ben onvoorstelbaar trots op mijn vrijwilligers, Bor, Mariske, Milou, Anne en Robin, dat zij zich onverzettelijk, vol passie en liefde blijven inzetten voor ‘hun’ project en ‘hun’ kinderen. De omstandigheden zijn niet altijd makkelijk voor ze, maar zij blijven doorgaan en vasthouden, juist omdat de omstandigheden niet altijd makkelijk zijn en juist deze kinderen hulp nodig hebben.

Liefs,

Janneke