5 weken heb ik gewacht op sneeuw, ik zit in het vliegtuig onderweg terug naar Malawi en het begint te sneeuwen.
Het kan nooit veel geweest zijn, want toen ik uit het vliegtuigraampje naar buiten keek, zag ik niets.
Blijkbaar toch teveel om te kunnen gaan vliegen. Vertraging dus.
Het is ongelofelijk. Ik ga richting Afrika en het wachten begint meteen al. Als ik op het station sta en er staat op het bord dat de trein vertrekt om 08.33 dan vertrekt de trein om 08.33 en niet om 08.34. Mocht de trein per ongeluk wel om 08.34 vertrekken, dan wordt dan omgeroepen. Echt waar.
Zodra je Nederland verlaat, veranderen die zaken blijkbaar.
We al een half uur aan het taxiën voordat vermeld wordt waarom we niet al lang in de lucht zitten.
‘Sorry, vanwege de sneeuw, moeten de vleugels eerst worden ontdooit voordat we kunnen gaan vliegen.’
Serieus?
Ik heb gelukkig 2 uur overstap tijd in Frankfurt, dus voor mij is deze vertraging niet meteen een probleem.
Als we dan eindelijk toch in de lucht zitten, lijkt het alsof de piloot de vertraging wil inhalen, want we zijn ineens wel heel snel in Frankfurt. Voordat iedereen drinken heeft gekregen wordt de landing al ingezet. Eenmaal aan de grond, scheurt de piloot het vliegtuig naar de gate en uitstappen allemaal!
Ondertussen moet ik toch ook rennen om mijn vliegtuig naar Addis te halen.

In Malawi zijn de visum regels veranderd. Ik had mijn vrijwilligers al wel horen klagen over de lange en onlogische wachtrijen en ze hadden niets teveel gezegd.
Eerst moet ik een formulier invullen. Onder vrijwel ieder formulier in Afrika moet een handtekening gezet worden, deze keer niet.
Eerst sta ik in de rij om mijn ingevulde formulier in te leveren. Iemand zet dan een stempel op mijn formulier en ik moet in de volgende rij staan om te betalen. Met de bon die ik krijg, moet ik in de volgende rij staan en daar wordt mijn visum uitgeschreven, in mijn paspoort geplakt en een stempel gezet.
Je zou denken dat het dan in orde is, maar dat is niet zo.
Bij een loketje moet ik mijn paspoort nog een keer laten zien en ik krijg weer een stempel.
Ik word er bijna zenuwachtig van zeg, al die controles.

Geen auto en fiets meer maar opgepropt in de minibus.
Geen dekbed meer maar een ventilator naast mijn bed.
Om de paar meter politiecontrole, niet voor de veiligheid, maar omdat het einde van de maand is en de politie op deze manier nog aan geld wil komen.
In Nederland is het gaan sneeuwen en vriezen, hier is het regenseizoen begonnen.
Ik ben ineens zo wit na 5 weken Nederland.
Ik zit weer in die andere wereld, in Malawi.

Liefs,

Janneke