Zij de tijd, wij het horloge.

Jaja, dat klinkt allemaal geweldig vanuit het gestructureerde Nederland waar uitval van elektriciteit en het te laat rijden van treinen de kranten haalt. .
Hier rijdt niets op tijd en hier valt elektriciteit zo goed als dagelijks uit. Dat is gewoon, heel erg gewoon.

Ik wacht al drie kwartier op de tuktuk.
Ik heb hem toch echt vroeg genoeg gebeld en ik heb toch echt gezegd 10.15.
Het heeft geen zin om hem na een half uur opnieuw te bellen want ik weet het antwoord al; ‘2 minuten, ik ben onderweg.'
Ik ben onderweg, dat is het aller, allerbeste antwoord en je kunt er niets mee. Onderweg ben je altijd, zelfs als je thuis je schoenenveters nog aan het strikken bent.
Toch bel ik, voor mijn eigen geruststelling, om mijn tijd te doden en misschien vooral om een signaal af te geven dat ik aan het wachten ben.
Met twee vrijwilligers stap ik uiteindelijk in de tuktuk. Ik kijk op mijn telefoon. We moeten het nog wel halen voor de lunchpauze begint en ik kan er ook wel weer om lachen.
We zijn nog geen 5 minuten onderweg en we worden aangehouden door de politie.
De chauffeur laat wat papieren zien maar blijkbaar is het nog niet voldoende want we mogen niet verder rijden.
De politie agente loopt om de tuktuk heen, gaat naast de chauffeur staan en ze pakt de sleutels uit zijn hand.
Wát! Pakt ze nu de sleutels uit zijn hand? Zag ik dat nu goed? En steekt ze nu ook zonder iets te zeggen de straat over om de volgende aan te houden?
William, de chauffeur zegt dat we niet met 3 personen achter in de tuktuk mogen zitten. Dat schijnt een nieuwe regel te zijn.
Hij moet een boete betalen en dat geld heeft hij niet.
Hij stelt voor om te gaan lopen. 10 minuten lopen.
Jaja, die 10 minuten ken ik hier. 2 minuten wachten net is ook uitgelopen tot 45 minuten....
‘Kan je broer ons niet komen ophalen?’
Inmiddels begint de tijd ook te dringen.
Ik heb geen horloge en de tijd glipt als zand tussen mijn vingers door.

De volgende dag kom ik William tegen in de stad en ik vraag hem hoe het is afgelopen met de politie.
De politie had hem uiteindelijk gevraagd wat hij dan wél kon betalen.
Met dat bedrag gingen ze akkoord onder de voorwaarde dat hij de politie dan naar een andere post zou brengen.
De politie waren met 3 personen en ze zaten gebroederlijk achter in de tuktuk bij William.
Inderdaad, met 3 personen...

Een paar dagen later moest ik met een vrijwilliger naar de clinic voor een gele koorts inenting. Dat is verplicht wanneer je op safari gaat naar Zambia.
We leggen de situatie uit en Julia geeft haar gele boekje af. Er wordt meteen een stempel in gezet, de arts neemt het boekje mee om de data etc. op te schrijven en geeft het boekje daarna weer terug.
Ok, en de inenting dan?
Ow, die hebben ze niet. Die stempel is genoeg voor de grens. Als mijn vrijwilliger echt graag een gele koorts inenting wil hebben, dan moet ze die maar in NL gaan halen.
Binnen 5 minuten staan we weer buiten.

Laatst zag ik binnen een straal van 500 meter een deur uit een minibus vallen, stond er een minibus stil met een lekke band, was er een minibus doorgezakt en werd de minibus waar ik in zag aangeduwd omdat het starten niet lukte.
Kijk, dat kan allemaal hier.

Ik blijf mij verbazen, ik blijf mijn ogen uitkijken en improviseren blijft een groot onderdeel van mijn dagelijks leven hier.

Liefs en veel zonnige groetjes uit Malawi,
Janneke