Een dagje Afrika

Gisteren was ik om 7 ’s morgens in de stad om met iemand naar huizen te kijken voor de vrijwilligers.
Vooraf had ik al aan het gevraagd of het goede huizen zijn, of de prijzen binnen het budget zijn, dicht bij de stad, 3 slaapkamers, openbaar vervoer op loopafstand etc.
Alles was in orde en over de prijs kon gesproken worden.
Het komt allemaal goed, altijd.
Ik sta om 7 uur op de afgesproken plek en een kwartiertje later Eddo, de huizenman.
Er staan 3 huizen op de planning.De moeite waard om zo vroeg voor uit mijn bed te komen.

Eddo wijst met zijn duim naar links over zijn schouder. Daar, dat huis was leuk geweest, maar ze willen niet zakken met de prijs.
Ok, nou dan hoef ik er ook niet te kijken.
Dat dacht hij al.
Nog 2 huizen te gaan.
Het volgende huis lijkt perfect. Leuke compound, dichtbij de stad en de minibus stopt bijna voor de gate.
Ik loop door het huis en vraag aan Eddo waar de tweede badkamer en toilet is.
Ow er is maar één badkamer en toilet?
Kerel,we zoeken nu al 7 weken naar een huis met 2 badkamers en toiletten. Waarom laat je me dit huis zien dan?
Laten we maar weer gaan, hier heb ik geen zin in.
Er staat nóg een huis op de compound. Daar mag ik ook wel even kijken.
Dat is heel aardig, maar ik hoorde net dat de huidige bewoners van het andere huis in dit huis gaan wonen, ik weet niet wat ik gemist heb?
Dat maakt niet uit beweert Eddo.
Mij maakt het wel uit. Hoeveel badkamers heeft dit huis trouwens?
Eén?
Ja, één badkamer.
Ok, dat is er eentje te weinig.
Laten we nu maar naar dat derde huis gaan, ik moet nog een wasje draaien, naar het vliegveld, het is vrijdag en ik wil op tijd thuis zijn.
Het derde huis staat in een andere area en Eddo wil eerst met de eigenaar praten. We zouden er eventueel vanmiddag naar toe kunnen.
Hoor eens, ik heb gewoon een baan, ik zit niet de hele dag op een telefoontje te wachten tot ik eindelijk een keer huizen kan gaan kijken. Ik moet gewoon werken, dus nee, vanmiddag kan ik niet.
Het lijkt er op dat ik nu ook voor niets naar de stad gekomen ben.
Stuur maar foto’s door via de app, dan beslis ik wel of ik er volgende week een keer ga kijken.

Ik bel met Nursing council om te checken of onze afspraak voor volgende week maandag met mijn vrijwilliger nog staat. Eigenlijk zou ze mij bellen, maar daar wacht ik niet op.
Maandag kan ze niet, ze heeft een meeting, we kunnen wel vanmiddag komen.
Vanmiddag? Maar, mijn vrijwilligers heeft een introductie in het ziekenhuis, ik kan haar daardoor nu niet bereiken en ik moet zo naar de airport. Kunnen we dinsdag ook komen?
Nee, dinsdag kan niet. Donderdag is ze weer op kantoor.
Donderdag? Dat is over een kleine week...
Ok, hoe ik het ga regelen weet ik nog niet, maar ik zorg ervoor dat we vanmiddag op kantoor zijn. Wachten tot donderdag is geen optie.

Ik bel met medical council, omdat een andere vrijwilliger nog steeds op een antwoord wacht.
Vreemd, want medical council heeft toch echt een mail terug gestuurd.
Vreemd, want mijn vrijwilliger heeft geen mail ontvangen.
Wilt u alstublieft uw mail nog een keer sturen? Mijn vrijwilliger komt namelijk al bijna.

Ik wacht in het Doingoood tot de driver komt om de vrijwilligers naar de airport te brengen. Ik zwaai de vrijwilligers thuis uit in plaats van op de airport en ga snel weer naar de stad.
Daar wacht ik mininmaal een half uur tot de minibus vertrekt.
Wanneer we bij nursing council aankomen blijkt de dame waarmee we hebben afgesproken, lunchbreak te hebben.
Dat betekent minimaal een uur wachten.
Ja, een lunchbreak duurt een uur.

Uiteindelijk moet ik nog me haasten om op tijd thuis te zijn.

Soms lach ik er om, soms komt het mij mijn neusgaten uit.
Gisteren kon ik er om lachen.
Het is weekend, tijd voor een wijntje en gin tonic.
Proost, op Malawi, want Malawi is fantastisch.

Liefs,

Janneke