Samen zijn

Mijn vertrek uit Malawi betekent helaas ook afscheid nemen van Doingoood.
Toen ik dit gedicht las, dacht ik aan Doingoood.

Samen zijn

Laten we samen dromen, samen bidden, samen werken
Samen bouwen aan een wereld van vrede en rechtvaardigheid voor iedereen
Breng alle handen samen om de wereld te veranderen
Alle handen samen om onkruid te wieden
Alle handen samen om onze vreugde te delen

Te strijden, te lachen en te glimlachen te midden van agressie
Vrolijk zijn te zijn, te hopen, lief te hebben zonder bang te zijn
Dat is genade van God

Kijk naar je handen en zie de aanraking en tederheid
Kijk naar je voeten, zie het pad en de richting
Kijk naar je hart en zie het vuur van de liefde
Dit is de wereld van God
(auteur voor mij onbekend)

Samen, omdat we elkaar toebehoren.
Ik denk dat we samen, als team Doingoood een groter doel dienen, niet alleen voor onszelf, maar omdat we elkaar toebehoren. Met vrede en liefde.
Dank dat ik daar deel van heb mogen uitmaken.
Onvoorstelbaar veel dank dat ik daarmee mijn droom heb kunnen waarmaken en mijn droom heb kunnen leven.

Liefs,
Janneke

Malawi, ik heb er geen andere woorden voor

Malawi, ik heb er geen andere woorden voor

Voor de registratie van de Doingoood auto heb ik een RoadTraffic pasje nodig. Ik heb me laten uitleggen waar het kantoor van Road Traffic zit en met mijn paspoort in mijn tas loop ik het kantoor in. (ze hoeven je rijbewijs niet te zien vreemd genoeg)
Iemand achter de balie zit met haar oortjes in endruk met haar tablet in de weer.
Ik vraag haar waar ik moet zijn om de betreffende pas aan te vragen.
‘Sorry, we don’t have power and we don’t have forms anymore.’
Ok, geen stroom, daar kan ik me wat bij voorstellen want daar heeft heel Malawi last van, maar als je niet eens aanvraag formulieren hebt?
‘Ok, en nu dan?’
Twee opties; wachten tot de stroom terug is of naar Road Traffic in CityCentre.
Ik vraag of ze naar het kantoor in CityCentre wil bellen om te vragen of ze daar wél stroom en formulieren hebben.
Dat vindt ze niet nodig (of ze heeft geen beltegoed meer) en ze beweert dat ze me daar zeker helpen.
Het blijkt volledig te kloppen.
Nadat ik alles heb ingevuld, alle vingerafdrukken zijn afgenomen en er een foto van mij gemaakt is moet ik naar de volgende balie waar de dame in kwestie (ook met oortjes in) op een gegeven moment aan mij vraagt waarom ik deze pas nodig heb.
Nou, omdat ik een auto wil kopen en die op mijn naam wil zetten .
‘Heb je de auto al gekocht of moet je die nog kopen?’
‘Uhm, die moet ik nog kopen…’ (nouja, de auto is al wel gekocht maar het leek me niet verstandig om dat te zeggen, want zonder deze pas kun je geen auto op je naam zetten en daarmee officieel geen eigenaar van een auto zijn.)
Blijkt niet te kloppen. Je kunt deze pas alleen aanvragen als je de auto al gekocht hebt. Geen idee hoe je de auto dan op je naam zet als je deze pas niet hebt.
Jammer, dan heb ik verkeerd gedacht blijkbaar. Ik haal mijn schouders een beetje op, kijk haar aan zoals ze mij ook zo vaak aan kijken, tsja, dan weet ik het ook niet?
Ze gaat echter door met het invoeren van informatie en geeft me uiteindelijk een rekening die ik moet betalen.
‘You pay.’
'Ok, waar?
‘De bank.’
‘Ok, welke bank?’
‘NBS Bank.’
‘Prima, waar is die bank?’
‘Achter dit gebouw.’
‘Dankjewel, ik ga het zeker vinden.’

Bij de bank moet ik op de rekening die ik heb gekregen, invullen hoeveel ik wil betalen.
Ok, dat is nieuw voor mij. Meestal moet je betalen wat op de rekening staat, maar nu mag ik het zelf bepalen?
Ik snap het even niet. Ik wil gewoon betalen wat ik moet betalen. Dat bedrag staat duidelijk op de rekening, wat willen ze dat ik doe dan?
De dame achter de balie laat me het voorbeeld zien. Ik moet blijkbaar met zwarte pen invullen dat ik ook echt het bedrag wat op de rekening staat wil/ ga betalen.
Aha, natuurlijk. Begrepen!
Bedankt voor uw geduld en mijn excuus dat ik deze vorm van logica niet kan volgen.

Dan de grap van de dag.
Ik sta voor de zoveelste keer in de rij voor het pinautomaat om geld te pinnen.
Sta ik achter het automaat en verschijnt er op het scherm de volgende tekst;
‘No cash available. Do you want an other transaction?’

Geloof me, ik heb spijt dat ik al deze dagelijkse dingen niet veel vaker opgeschreven heb. Wat een land en wat een continent! Na al mijn jaren in Kenia, Zuid-Afrika en Malawi kan ik nog steeds niet stoppen met mij te verbazen.

Malawi, ik heb er geen andere woorden voor.

Liefs,
Janneke

Gesprek van de dag

Er staat een tuktuk voor mijn neus en ik besluit om met de tuktuk naar huis te gaan, in plaats van met de minibus.
Hieronder het gesprek wat ik met de chauffeur had vanmiddag.

'Hoe was je dag vandaag? Goede zaken gedaan met de tuktuk?'
'Goede dag. Zaken gaan slowly slowly.
Hoe was jouw dag?'
'Mijn dag was ook goed. Dankjewel.'
'Ben je getrouwd?'
'Al jaren.'
'Ok, hoeveel kinderen heb je?'(de vraag óf ik kinderen heb, wordt overgeslagen.)
'Twee.
Twee meisjes. ' (een jongen en een meisje klinkt misschien te ideaal.)
'Zijn ze ook hier in Malawi?'
'Uhm, ja, zij zijn ook hier.
En jij, ben jij getrouwd?'
'Ja.'
'Heb je ook kinderen?'
'Ja, 5. Een zegen van God.'
'Absoluut. Hoe oud zijn ze?
En kijk uit, die auto voor je remt, dus jij moet ook REMMEN!'
'De oudste is 30, de tweede 26, de derde 22, de vierde 16 en net als ik wil vragen hoe oud de baby van de familie is zegt hij plots. Ownee, ik heb 6 kinderen!'
'Nou ja zeg, wat een cadeau, je hebt er 6! Maar houd oud zijn de jongste twee nu?'
'Waar kom je vandaan?'
'Ik kom uit Nederland. Wel eens van gehoord?'
'Nog nooit.'
'Amsterdam?'
Het zegt hem niets. Hij kent naast Malawi alleen Mozambique.
'Hebben ze daar in Nederland hetzelfde weer als hier?'
'Nee, het weer is anders in Nederland. Bij ons regent het vaak. '
'Wat vind je van Malawi?'
'Mooi land, lieve en vriendelijke mensen. Ook een arm land.'
'Spreek je Chichewa?'
'Pangono pangono….'(klein beetje.)
'Eten jullie ook nsima?'(Afrikaanse maispap.)
'Nee, wij eten geen nsima. Wij eten alles, behalve nsima.' (niet voor te stellen voor deze man.)
'Heb jij wel eens nsima op?'
'Ja hoor, vanmiddag nog. Ik vind het best lekker. Cake van Afrika toch?'
Ik vraag of hij bij de volgende straat links wil stoppen, zodat ik kan uitstappen.
Als ik dat in Kenia vroeg, dan stond de chauffeur al met alle geweld volle bak op de rem. In Malawi rijden ze vervolgens minimaal 100 meter door als je al twee keer hebt gezegd dat je HIER wilt uitstappen.
'Ja maar hier woon je toch niet?'
'Dat klopt inderdaad. Het laatste stukje loop ik. Dat is goed voor me. '
Hij kijkt me nog eens vreemd aan als ik uitstap en hem het geld geef. Hij wil mij het liefst voor de deur afzetten, maar een beetje beweging kan geen kwaad, dus ik ga lopen.
'Zikomo, mwende bwino! '(dankjewel, go well!)
'Zikomo, inuso! '(dankjewel, jij ook.)

Dergelijke gesprekken zijn dagelijkse kost. Het is zoveel makkelijker om te zeggen dat je getrouwd bent. Die ring ligt nog thuis, in de badkamer. Het is zoveel makkelijker om te zeggen dat je kinderen hebt, want als ik zeg dat ik ze niet heb vallen ze bijna van hun stoel en dat was in dit geval niet wenselijk, we zaten al bijna de achterbak van een auto.

Fijn weekend voor jullie!
Liefs, Janneke

Sneeuw

5 weken heb ik gewacht op sneeuw, ik zit in het vliegtuig onderweg terug naar Malawi en het begint te sneeuwen.
Het kan nooit veel geweest zijn, want toen ik uit het vliegtuigraampje naar buiten keek, zag ik niets.
Blijkbaar toch teveel om te kunnen gaan vliegen. Vertraging dus.
Het is ongelofelijk. Ik ga richting Afrika en het wachten begint meteen al. Als ik op het station sta en er staat op het bord dat de trein vertrekt om 08.33 dan vertrekt de trein om 08.33 en niet om 08.34. Mocht de trein per ongeluk wel om 08.34 vertrekken, dan wordt dan omgeroepen. Echt waar.
Zodra je Nederland verlaat, veranderen die zaken blijkbaar.
We al een half uur aan het taxiën voordat vermeld wordt waarom we niet al lang in de lucht zitten.
‘Sorry, vanwege de sneeuw, moeten de vleugels eerst worden ontdooit voordat we kunnen gaan vliegen.’
Serieus?
Ik heb gelukkig 2 uur overstap tijd in Frankfurt, dus voor mij is deze vertraging niet meteen een probleem.
Als we dan eindelijk toch in de lucht zitten, lijkt het alsof de piloot de vertraging wil inhalen, want we zijn ineens wel heel snel in Frankfurt. Voordat iedereen drinken heeft gekregen wordt de landing al ingezet. Eenmaal aan de grond, scheurt de piloot het vliegtuig naar de gate en uitstappen allemaal!
Ondertussen moet ik toch ook rennen om mijn vliegtuig naar Addis te halen.

In Malawi zijn de visum regels veranderd. Ik had mijn vrijwilligers al wel horen klagen over de lange en onlogische wachtrijen en ze hadden niets teveel gezegd.
Eerst moet ik een formulier invullen. Onder vrijwel ieder formulier in Afrika moet een handtekening gezet worden, deze keer niet.
Eerst sta ik in de rij om mijn ingevulde formulier in te leveren. Iemand zet dan een stempel op mijn formulier en ik moet in de volgende rij staan om te betalen. Met de bon die ik krijg, moet ik in de volgende rij staan en daar wordt mijn visum uitgeschreven, in mijn paspoort geplakt en een stempel gezet.
Je zou denken dat het dan in orde is, maar dat is niet zo.
Bij een loketje moet ik mijn paspoort nog een keer laten zien en ik krijg weer een stempel.
Ik word er bijna zenuwachtig van zeg, al die controles.

Geen auto en fiets meer maar opgepropt in de minibus.
Geen dekbed meer maar een ventilator naast mijn bed.
Om de paar meter politiecontrole, niet voor de veiligheid, maar omdat het einde van de maand is en de politie op deze manier nog aan geld wil komen.
In Nederland is het gaan sneeuwen en vriezen, hier is het regenseizoen begonnen.
Ik ben ineens zo wit na 5 weken Nederland.
Ik zit weer in die andere wereld, in Malawi.

Liefs,

Janneke

Malawi, het plaatje van mijn droom.

Als ik achterom kijk

Als ik achterom kijk, dan zie ik mijn droom.
Als ik achterom kijk, dan zie ik het rood, stoffige zand.
Als ik achterom kijk, dan zie ik kippen, geiten en soms een koe.
Als ik achterom kijk, dan zie ik kinderen, heel veel kinderen, groot en klein.
Als ik achterom kijk, dan zie ik bijna 4 jaar Afrika in mijn leven.
Als ik achterom kijk, dan heb ik in Malawi mijn grootste droom gevonden.
Als ik achterom kijk, heb ik in Malawi de meeste tijd nodig gehad om echt mijn draai te vinden.

Als ik vooruit kijk weet ik dat er een moment komt dat ik mijn droom moet loslaten.
Als ik vooruit kijk, weet ik dat er een moment komt dat ik mijn droom zal koesteren, om wat geweest is.
Als ik vooruit kijk, weet ik dat Afrika altijd in mijn hart zal zijn en ik er altijd naar terug zal verlangen.
Als ik vooruit kijk, weet ik dat mijn tijd hier in Afrika tijdig zal zijn.
Als ik vooruit kijk, weet ik dat de herinnering mooi zal zijn.
Als ik vooruit kijk, weet ik dat ik mijn droom nooit zal willen loslaten.

Het eerste jaar Malawi zit er op en dat is fijn.
Malawi is thuis geworden, zoals Kenia en Zuid-Afrika ook thuis zijn geworden.
Mijn Swahili woorden hebben plaats gemaakt voor de Chichewa versie.
Malawi is van de grond gekomen met hulp van onze geweldige en bijzondere Malawi vrijwilligers en Doingoood Nederland.
Malawi, het land van ongekende tegenstellingen, het land van verbazing, verwondering, frustratie en het land van vrede.

Wat ben ik dankbaar en blij voor zoveel en zo onvoorstelbaar veel vasthoudende liefde voor het continent Afrika en voor dit land, voor Malawi.

Vrede en liefde, dat is wat ik jullie toewens voor deze bijzondere december maand, voor volgend jaar en voor altijd.
Vrede en liefde, omdat we elkaar toebehoren, want wij zijn niet alleen hier op deze aarde.

Liefs,
Janneke

Afrikaanse stof

Afrikaanse stof.

Nadat ik minstens 8 keer naar de shop geweest ben, zit de broek eindelijk goed.
Ik vraag of het jurkje en de andere broek ook af zijn.
De broek is af, het jurkje nog niet.
Het is niet te geloven. Ik heb 2 maanden geleden die stof gebracht, waarom duurt dit zo lang?
‘Busy madam.’
Ja, ik ben ook druk en weet je hoeveel tijd het kost om iedere keer voor niets naar je winkel te lopen? 25 minuten heen, 25 minuten terug.
‘Sorry madam.’
Ja, ik weet het, maar ik ben hier helemaal niet blij mee. Mag ik dan wel even de broek passen?
Die zit bijna als gegoten, maar gemaakt van de stof die voor het jurkje bedoeld is.

De stof van het jurkje is vervolgens niet meer verkrijgbaar in de winkel.
‘Out of stock madam.’
‘Heb je een idee wanneer het weer geleverd wordt?’
‘Geleverd? Wat?’
‘Die stof?'
De vraag is volledig zinloos, want het antwoord ('Next week madam') klopt bij voorbaat niet. Ik weet ook niet waarom ik het toch blijf vragen.

‘Ja, ik weet niet waar de kussenslopen liggen.’
Tsja, dan moet je gaan zoeken, ik weet het ook niet, maar ik wil ze graag hebben. 2maanden geleden heb ik de stof gebracht, ik vind het wel tijd worden zo onderhand.
Hij pakt uiteindelijk een stapeltje slopen en laat ze aan mij zien.
Twee ervan zijn van een andere stof gemaakt.
‘Heb ik deze stof gekocht?’
‘Yes madam.’
Ik weet zeker van niet. De stof die ik had uitgezocht, was donkerder.
‘Ow ja, dat klopt, we hebben nieuwe gekocht omdat we van de vorige stof te kleine kussenslopen hadden gemaakt. Maar dit is toch bijna hetzelfde?’
Het is inderdaad bijna hetzelfde, maar deze kleuren kloppen niet bij de andere slopen en ik vind het lelijk.
Zucht.

Het is werkelijk ongelofelijk, maar zelfs na ruim 3.5 jaar in Afrika gewoond te hebben, blijf ik mij oprecht verbazen en ik denk dat dat gevoel van verbazing voorlopig ook nog wel blijft.
Het leven van een mzungu in Afrika, man man!

De minibus, bwende bwino

De minibus.
Minibus mavutu.

Eén blog is te weinig. Dat voorop gesteld.
Ik denk dat ik wel een boek kan schrijven over de minibus, het openbaar vervoer van Malawi/ Afrika.

Een half uur wachten tot er eindelijk een busje voorbij komt rijden waar nog net iemand in past, is geen uitzondering.
Ik zit nog geen 3 minuten in de minibus als we ineens halsoverkop stoppen.
Halsoverkop stoppen betekent dat je met je neus in de rug van de persoon voor je zit.
Een paar honderd meter verder is er een politie controle.
Omdat er uiteraard teveel mensen in de minibus zitten, moeten er minimaal 4 mensen overstappen op een andere minibus.
De conducteur geeft mij mijn geld terug en maakt duidelijk dat ik de bus uit moet.
Nee hoor, ik peins er niet over. Ik heb een half uur staan wachten, ik stap echt niet uit.
De conducteur duwt het geld in mijn hand maar ik weiger resoluut.
‘Ja maar we gaan niet naar de plek waar jij wilt uitstappen.’
‘Je gaat naar de stad toch? Precies, dan stap ik wel ergens in de stad uit en loop ik verder. Als ik hier uitstap kan ik weer een half uur wachten.’
Hij probeert me nog een keer over te halen maar zonder resultaat.
Na een paar rondjes omrijden om zo de politie controle te omzeilen, ben ik eindelijk in de stad. Ik had al wel drie keer in de stad kunnen zijn, maar vooruit, ik woon in Afrika.

Ik zit op mijn gemakje in de minibus te wachten tot we vertrekken. (Dat wachten varieert van 5 tot 45 minuten.)
Eigenlijk zit ik op de ‘stoel’ van de conducteur. Misschien had ik daar ook niet moeten gaan zitten.
Buiten de minibus staan 2 vrouwen druk te discussiëren met de conducteur. Waarschijnlijk over de prijs.
Ik hoor niets en zie alleen de twee kippen die vrouwen vasthouden alsof het een handtas is.
Alleen achter mij is plek en natuurlijk gaan ze allebei achter mij zitten met de kip op schoot. Het lukt me om niet te gillen totdat ik gefladder voel tegen mijn rug.
Is dat die KIP?
JAAAA, dat is die KIP!
Dat gaat me een paar bruggen te ver en ik spring de minibus uit en dirigeer naar de (onschuldige) kip dat ik van plaats wil wisselen, niet meer voor die KIP wil zitten en anders helemaal niet meer mee ga met de bus. (dat betekent minimaal 45 minuten wachten voor de volgende vertrekt)
Ik kijk naar twee uiterst verbaasde vrouwen en ik overtuig de conducteur ervan dat ik niet in de minibus stap voordat de vrouwen die kippen in de houdgreep hebben.

Nee, doe mij dan maar een bus vol zwetende mensen, dode vissen, kippenpoten en weet ik wat er allemaal nog meer vervoerd wordt in een minibus. Ik wil NIET met een losse kip in een minibus zitten.
Ik krijg nog eens een hartverzakking van die beesten.

Of ik nog even wil opschuiven.
Kerel, ik hoef toch niet dóór het raam heen? Ik zit al helemaal tegen de zijkant van de bus aangeplakt, verder gaat niet hoor.

Ik doe net alsof ik helemaal niet bang ben voor kippen en gil niet als er weer iemand instapt met een kip in een plastic tasje waar het koppie net uitsteekt. (met uitzondering van de fladderende kip, verder sla ik mij er dapper doorheen)

Ik ga niet over mijn nek als ik na een half uur wachten in de bus stap waar iemand zit met een bak vol gedroogde visjes. Geloof me, gedroogde visjes in een warme, zwetende minibus, dat stinkt. (laatst had iemand een heeeeele grote vuilniszak vol met kippenpoten op schoot, echt de poten he, ongekoeld uiteraard)

Ik haal mijn schouders op als ik voor de zoveelste keer een scheur in mijn broek heb omdat ik weer eens ergens achter ben blijven haken.

Ik lach er maar om als ik het asfalt onder mijn voeten zie omdat de onderkant van de bus is doorgeroest.

Eén blog is teweinig.
Minibus mavuto.
Matatu matata.
Bwende bwino.

Dee vertaling: mavuto: probleem, matatu: minibus, matata: probleem, bwende bwino: goede reis!

Liefs,
Janneke

Vriendschap en nursing council

Sjonge, wat een weer he? Is het in Malawi ook zo warm?
Wat een geweldige, mooie en lieve verrassing, een ticket naar Nederland, gekregen van jullie allemaal.
Het was heerlijk om even in Nederland te zijn, vrienden en familie weer te zien en spreken. Het is fijn te weten en ervaren dat jullie er zijn ieder op zijn/ haar eigen manier, ook al zit ik al een paar jaar in Afrika.

Voor nu even een kort verslag over één van mijn grote ergernissen in Malawi, nursing council.

Ik bel met nursing council om de afspraak die we gemaakt hebben te checken. Eén van de vrijwilligers moet zich registreren voor ze aan de slag kan op haar project.
Jaaaaa, we hebben een afspraak staan voor morgen he, maar morgen ben ik niet in de office.....Zucht….Neeeee, morgen ben ik niet in de office. Morgen heb ik een begrafenis, nee, dat gaat morgen echt niet lukken.
Je mag ook vanmiddag komen, dan regel ik een speciale afspraak voor jou.
Iets speciaals voor mij regelen? Volgens mij draait u de boel om. Het is super onhandig voor mij om vanmiddag naar u toe te komen.
'Neeeee, donderdag, neeee, dan ben ik ook niet in de office.'
Zolang u zich aan gemaakte afspraken houdt heb ik geen special arrangement nodig, dus nee, ik ben niet heel erg onder de indruk van uw aanbod, maar zal het wel moeten aannemen...

'De vrijwilliger komt vandaag aan in Malawi, ik doe mijn best om vanmiddag naar uw kantoor te komen.’
‘Jaaaaaa, ik heb vanmiddag ook nog een meeting….’
Wat wilt u hier mee zeggen??!
Ik kijk inmiddels bijna scheel van boosheid en realiseer me dat ik vooral heeeeel erg vriendelijk moet blijven wil ik nog iets gedaan krijgen bij deze dame.
'Ik sta nu op het vliegveld, mijn vrijwilliger is net geland, ik wil vanmiddag naar uw kantoor komen voor de registratie. Wat is voor u de beste tijd, zodat u ook nog naar de meeting kunt?'

Waarom heeft deze vrouw altijd een begrafenis, bruiloft of een meeting als ik een afspraak met haar gemaakt heb? Hoe kan het dat ze er wel altijd is als ik vooraf geen afspraak maak?
Hoe krijgt ze het toch iedere keer weer voor elkaar om mijn programma in het honderd te laten lopen?

Wanneer ik bij haar op kantoor zit lijkt het alsof we de beste vrienden zijn, ze vraagt hoe het gaat en ik wil uiteraard weten hoe het met haar gaat, met haar kinderen, kleinkind, hoe de mais oogst is geweest en zeg dat ze een mooi pakje aan heeft, bla bla bla….

Ow, u wilt mijn vrijwilliger toch naar het overheidsziekenhuis sturen? We hadden toch afgesproken dat dat niet hoefde?
Ja, het is heel vriendelijk van u dat u mijn vrijwilliger een volledig beeld van de gezondheidszorg in Malawi mee wilt geven. Ik denk zelf dat het ziekenhuis waarmee wij samenwerken voldoende beeld geeft van hoe het er hier aan toegaat.

Gelukkig ziet u niet dat ik mijn vrijwilliger een paar keer een seintje geef en gelukkig verstaat u mijn Nederlands niet wanneer ik zeg dat ze heel onnozel moet doen en mij dit moet laten oplossen, wat uiteindelijk lukt.

Ach, u bent ook nog ziek en toch nog aan het werk? Al naar de dokter geweest? Wel doen hoor! Heeft u panadol? Hopelijk bent u snel weer de oude.
Ja, druk hé? Ik zie het hoor, uw hele bureau, de kasten, alles puilt uit van de dossiers.
Minimaal 45 minuten bent u kwijt met het schrijven van een brief van wel 5 regels, natuurlijk bent u druk, heeeeel erg druk. Ik snap het. Geen probleem, doet u rustig aan, dat doen wij ook.
Fijn dat u tijd voor ons heeft vrijgemaakt en dat u mij en mijn vrijwilliger weer zo fijn heeft geholpen.
Volgende week komt er weer een vrijwilliger. Zal ik dan weer op woensdag komen, zoals altijd?
Ja, ik zal een dag van te voren bellen, voor het geval u misschien weer een meeting, begrafenis of bruiloft heeft.
Een hele fijne dag mevrouw, tot volgende week en ik hoop dat u snel opknapt.
Zucht..
Nee, wij zijn geen vrienden ook al doen we alsof...

Liefs,
Janneke