De minibus.
Minibus mavutu.

Eén blog is te weinig. Dat voorop gesteld.
Ik denk dat ik wel een boek kan schrijven over de minibus, het openbaar vervoer van Malawi/ Afrika.

Een half uur wachten tot er eindelijk een busje voorbij komt rijden waar nog net iemand in past, is geen uitzondering.
Ik zit nog geen 3 minuten in de minibus als we ineens halsoverkop stoppen.
Halsoverkop stoppen betekent dat je met je neus in de rug van de persoon voor je zit.
Een paar honderd meter verder is er een politie controle.
Omdat er uiteraard teveel mensen in de minibus zitten, moeten er minimaal 4 mensen overstappen op een andere minibus.
De conducteur geeft mij mijn geld terug en maakt duidelijk dat ik de bus uit moet.
Nee hoor, ik peins er niet over. Ik heb een half uur staan wachten, ik stap echt niet uit.
De conducteur duwt het geld in mijn hand maar ik weiger resoluut.
‘Ja maar we gaan niet naar de plek waar jij wilt uitstappen.’
‘Je gaat naar de stad toch? Precies, dan stap ik wel ergens in de stad uit en loop ik verder. Als ik hier uitstap kan ik weer een half uur wachten.’
Hij probeert me nog een keer over te halen maar zonder resultaat.
Na een paar rondjes omrijden om zo de politie controle te omzeilen, ben ik eindelijk in de stad. Ik had al wel drie keer in de stad kunnen zijn, maar vooruit, ik woon in Afrika.

Ik zit op mijn gemakje in de minibus te wachten tot we vertrekken. (Dat wachten varieert van 5 tot 45 minuten.)
Eigenlijk zit ik op de ‘stoel’ van de conducteur. Misschien had ik daar ook niet moeten gaan zitten.
Buiten de minibus staan 2 vrouwen druk te discussiëren met de conducteur. Waarschijnlijk over de prijs.
Ik hoor niets en zie alleen de twee kippen die vrouwen vasthouden alsof het een handtas is.
Alleen achter mij is plek en natuurlijk gaan ze allebei achter mij zitten met de kip op schoot. Het lukt me om niet te gillen totdat ik gefladder voel tegen mijn rug.
Is dat die KIP?
JAAAA, dat is die KIP!
Dat gaat me een paar bruggen te ver en ik spring de minibus uit en dirigeer naar de (onschuldige) kip dat ik van plaats wil wisselen, niet meer voor die KIP wil zitten en anders helemaal niet meer mee ga met de bus. (dat betekent minimaal 45 minuten wachten voor de volgende vertrekt)
Ik kijk naar twee uiterst verbaasde vrouwen en ik overtuig de conducteur ervan dat ik niet in de minibus stap voordat de vrouwen die kippen in de houdgreep hebben.

Nee, doe mij dan maar een bus vol zwetende mensen, dode vissen, kippenpoten en weet ik wat er allemaal nog meer vervoerd wordt in een minibus. Ik wil NIET met een losse kip in een minibus zitten.
Ik krijg nog eens een hartverzakking van die beesten.

Of ik nog even wil opschuiven.
Kerel, ik hoef toch niet dóór het raam heen? Ik zit al helemaal tegen de zijkant van de bus aangeplakt, verder gaat niet hoor.

Ik doe net alsof ik helemaal niet bang ben voor kippen en gil niet als er weer iemand instapt met een kip in een plastic tasje waar het koppie net uitsteekt. (met uitzondering van de fladderende kip, verder sla ik mij er dapper doorheen)

Ik ga niet over mijn nek als ik na een half uur wachten in de bus stap waar iemand zit met een bak vol gedroogde visjes. Geloof me, gedroogde visjes in een warme, zwetende minibus, dat stinkt. (laatst had iemand een heeeeele grote vuilniszak vol met kippenpoten op schoot, echt de poten he, ongekoeld uiteraard)

Ik haal mijn schouders op als ik voor de zoveelste keer een scheur in mijn broek heb omdat ik weer eens ergens achter ben blijven haken.

Ik lach er maar om als ik het asfalt onder mijn voeten zie omdat de onderkant van de bus is doorgeroest.

Eén blog is teweinig.
Minibus mavuto.
Matatu matata.
Bwende bwino.

Dee vertaling: mavuto: probleem, matatu: minibus, matata: probleem, bwende bwino: goede reis!

Liefs,
Janneke