Kaja mawa, misschien morgen

Mijn eerste week in Malawi zit er alweer op.
Het was een prachtige, indrukwekkende en mooie week.We hebben gereisd met de minibus, het openbaar vervoer van Malawi. (in Kenia zijn het matatu’s.)

Lilongwe is in vergelijking met Mombasa maar een kleine stad. In korte tijd zit je in de buitengebieden van Lilongwe, kleine dorpjes, marktkraampjes langs de weg, hutjes/ huisjes van klei, bomen, groen en dor en rood zand, heel erg veel rood zand.
Het valt me op dat de conducteurs van de minibus lang niet bijzonder op de hoogte zijn van de route. We vertrekken eigenlijk altijd vanaf het busstation, onderweg gaan er meestal alleen mensen uit en komen er weinig mensen bij. De bus wordt volgepropt. Een gordel is op deze manier niet nodig. De prijs varieert ook nogal. Ik kan er in ieder geval geen pijl op trekken.
Vorige week dirigeerde de conducteur dat we moesten uitstappen. Hij wees naar de verte, daar was het project en we konden wel instappen in de auto die voorbij reed.
Pardon? Heb jij die auto geregeld of is dit toeval?
Ik denk dat het toeval was. We zijn maar gewoon ingestapt. Malawiërs zijn goede mensen.

We hebben veel projecten gezien, schooltjes, ziekenhuisje, project voor dove mensen, project voor gehandicapte volwassenen en kindertehuizen.
Vanmorgen in een overheidsziekenhuis geweest. Ik houd niet van ziekenhuizen. Het komt op mij over als een hoge concentratie van ellende en een hoog afhankelijkheidsgehalte. Zijn er genoeg medicijnen, is er genoeg zuurstof, heeft de familie voldoende eten etc.
Moeders zitten met hun kinderen op de grond, andere vrouwen liggen op de grond, de bedjes liggen vol met kinderen. Ik zie het maar ik wil het niet zien. Ik kán dit niet zien en dan begrijp ik van mezelf niet waarom ik verpleegkundige geworden ben.
Misschien is het anders om er te werken. Ik weet het niet.

Malawi zet mij stil, eventjes maar, maar toch, het zet mij stil, iedere keer weer.
Als ik in de kleine dorpjes loop, onderweg ben naar een project, als ik om mij heen kijk en gewoon loop. Ik geniet en ik loop in het plaatje van mijn droom.
Was en is dit niet zoals ik vroeger droomde van een leven in Afrika? Gebaseerd op wat? Gebaseerd op een boek, tijdschrift en een gevoel?
Ik loop er en het maakt mij stil. Het plaatje bestaat blijkbaar. Het plaatje is voor mij een plaatje maar het leven van de ander.
Zij hebben hun hutjes/ huisjes gebouwd op het rode zand, zij lopen met zware emmers water op hun hoofd voor mij uit, zij staan gebukt te werken op het land met een kind op hun rug, zij zitten onder de mangoboom op een bankje, zij wassen hun was in de rivier, zij ‘douchen’ in het meer, zij varen in een holle boomstam.
Het is mijn plaatje, maar niet mijn leven.
De wereld is een grote, kleine bol. Wij zijn maar stipjes, heel kleine stipjes. Toch zijn we er allemaal. Allemaal.
Malawi geeft dat ik opnieuw kijk naar Afrika.
Malawi geeft dat ik nog meer liefde voel voor Afrika.
Malawi geeft dat ik met nog meer inzet, passie en liefde mijn werk doe.
Malawi geeft dat ik stil sta.
Malawi geeft het indrukwekkende besef dat ik nog nooit dichter bij mijn droom gekomen ben dan nu.

Het was slechts dat mijn wieg in Nederland heeft gestaan dat dat wat nu mijn plaatje is, niet mijn leven is geworden.

Deze tijd is om meer dan dankbaar voor te zijn.

Liefs,
Janneke