Vrede en liefde, omdat we elkaar toebehoren.

Geloof, hoop en liefde. Geef de mensen liefde, zodat ze hoop krijgen en kunnen gaan geloven.

De liefde faalt nooit en het leven zal niet falen zolang er liefde is. Open je hart en luister naar wat je hart je zegt. Volg je dromen en schaam je niet, want alleen dan ben je in staat Gods glorie uit te dragen.

Zo ben ik naar Kenia gegaan. Vol met dromen, een hart vol van Afrika, maar ook vol van liefde voor en van mijn God!

Mijn hart gevolgd, mijn droom achteraan gegaan.

Vrede en liefde, omdat we elkaar toebehoren. Nooit had ik zoveel liefde kunnen geven als ik God niet had gehad evenals Jane en Allan, mijn Keniaanse vader en moeder.

Ik was van plan om alle liefde die ik voor Afrika heb, ook weer aan Afrika terug te geven, maar ik heb niet alleen gegeven, maar nog veel meer gekregen, van Jane, Allan en de mensen om mij heen, waardoor ik dit ook weer kon doorgeven aan de kinderen en ouderen in Blessed Camp.

Genoten van ieder moment, het lopen naar Blessed Camp, groente kopen bij het marktje, mijn literfles water, de stralende zon, de zee, de lieve mensen, mijn lieve kleine baby buurjongetje, het onderweg zijn in de matatu, de kinderen van Blessed Camp, de oude meneer van Blessed Camp, de kindjes die onderweg mzungu! roepen, de lieve, leuke familie vlakbij Blessed Camp waar ik iedere ochtend een klein praatje maak, het rode zand, de palmbomen, heel erg veel palmbomen, de chapati ieder middag, het strand, de vrije momenten in het Mbuyu Beach zwembad, het langzame leven, vrouwen die buiten aan het koken zijn, vrouwen die elkaars haar aan het vlechten zijn.

Indrukwekkend mooi waren de kerkdiensten, met name het zingen. Hoewel ik er niets van verstond, kreeg ik er wel kippenvel van. Iedere zondag weer sprongen bijna de tranen in mijn ogen, wat vreemd was, omdat ik niet verstond wat ze zongen, maar ik begreep wel dat het ging over God en hun geloof. Vol van geloof, enthousiasme, puurheid en liefde dat raakte me diep van binnen. Zo ongeveer moet het straks in de hemel zijn!

Maar soms ook demomenten dat ik pijn had van binnen, het kleine meisje wat er verwaarloosd en ziek uit zag, toen Jane Rieneke en mij ‘haar' ziekenhuis liet zien, oude bedden, geen privacy en ja, ik weet niet zo goed hoe ik t moet omschrijven, maar het raakte mij toen ik op de afdelingen liep.

Soms deed het me ook pijn als ik een vrouw hard aan het werk zag op het land met een kind op haar rug, mannen zag lopen met zware karren, kinderen die niet naar school gaan, bedelaars in Mombasa, mensen die langs de matatu's lopen om flesjes koud water of pinda's te verkopen.

Het heeft indruk op mij gemaakt.

8 weken zijn maar 8 weken.

Het was een langzame stroomversnelling.

Aan de ene kant zijn de 8 weken omgevlogen, aan de andere kant heb ik mij dit ook helemaal eigen gemaakt en voelt het alsof ik hier al veel langer ben dan 8 weken.

Een stroomversnelling omdat het nu ineens bijna voorbij is.

Het was nog mooier dan ik van te voren verwacht had.

Ik heb meer genoten dan gedacht.

Ik mocht weer in Afrika, in Kenia zijn! Het is een plek waar ik mij thuis voel.

Ieder moment heb ik geprobeerd in mij op te nemen.

Mijn tijd hier in Kenia is voor nu bijna voorbij, maar voor altijd zal ik het bewaren in mijn hart.

Vrede en liefde, dat is wat ik hier ervaren heb. Omdat we elkaar toebehoren, dat is wat ik hier gezien heb en waar ik deel van heb mogen uitmaken.

Gekregen en gegeven, doorgegeven.

Asante sana!

Janneke