Hallo!

Dank voor al jullie enthousiaste reacties! Daar word ik helemaal blij van!

Nog steeds sta ik iedere dag met een lach op en die gaat niet meer van mijn gezicht af.

Ik geniet van 's morgens vroeg tot 's avonds laat om hier in Kenia te zijn, om door de straten van Msambweni te lopen, ik geniet van de literfles water die ik iedere ochtend koop, ik geniet van het eten met mijn handen, want dat doe ik inmiddels ook, ik geniet er van om 's morgens naar Blessed Camp te lopen. Eerst langs de mainroad en daarna het platte land op. Kijk, dat moet je je zo voorstellen: rode aarde, hoog en groen gras, overal waar je kijkt staan palmbomen of mangobomen en na ongeveer 10 minuten lopen vind je Blessed Camp. Als ik dan zo over die rode aarde van Afrika loop, dan voel ik misschien nog wel het meest de liefde voor dit continent.

Ik geniet van de ritjes in de matatu. Kijk, je moet het je zo voorstellen; een matatu is een soort volkswagenbusje, zo'n eentje waarin Yvon Jaspers in kachelt van de ene naar de andere boerderij, die busjes rijden hier ook in de ronde.

In zo'n matatu zit een driver en aan de kant waar de passagiers instappen zit een bijrijder. Die hangt minstens de helft van de tijd met zijn halve lijf uit het busje om iedereen te vertellen/ schreeuwen waar we naar toe gaan om zo klanten te trekken en houdt de deur voor je open zodat je kunt instappen. (het klinkt galanter dan het is, want als je nog maar half in de matatu zit, wordt er al weer flink gas gegeven.) De andere helft van de tijd incasseert hij het geld van de passagiers. Als je wilt uitstappen klop je met je hand op het dak en dan stopt de matatu. Ik weet niet of er vaste in en uitstapplekken zijn. Yvon Jaspers rijdt natuurlijk keurig door de weilanden, deze drivers doen dan anders. Die scheuren over de weg en houden weinig rekening met anderen op de weg.

Owja, er kunnen altijd nog meer mensen in de matatu. Dat betekend soms een beetje stapelen.

Laatst had de bijrijder een bosje groene blaadjes/ takjes in zijn hand. Of we wisten wat dat was.

Ik had het wel eens eerder gezien in Mombasa en het moest haast wel mirra zijn. Dat was het ook. Een soort drugs waar je wakker van blijft.

Terwijl hij het ene na het andere takje aan het opeten was, vroeg hij of wij ook wilden. We hebben het aanbod afgeslagen.

Halverwege de rit werd er een klein jongetje bij mij op schoot gezet. Die moest maar bij de mzungu (blanke) op schoot zitten. Hij had een lollie in zijn mond en zat een beetje verlegen voor zich uit te kijken.

Die lollie, dat kon het kereltje beter niet eten, slecht voor zijn tanden vond de bijrijder terwijl er nog een takje in zijn mond verdween.

Ik woon bij de liefste mensen van Kenia! Kijk, dat geluk heb ik dan weer!

Tis bijna niet te geloven, maar ik heb net als jullie allemaal waarschijnlijk, afgelopen zaterdag voetbal gekeken. Samen met Allan (m'n Keniaanse vader) en Arend, andere vrijwilliger, zijn we naar een Afrikaans ‘café' gegaan waar ze voetbal kijken. Ze zijn in ieder geval helemaal fan van Van Persie.

Eigenlijk kan ik alleen maar genieten, genieten van al het moois hier, de kinderen van Blessed Camp, de oceaan, de mooie sterrenhemel, lieve pleegouders, het werk op Blessed Camp, de matatu ritjes en het lopen over het rode zand, het rode zand van Afrika!

Ik voel me vrij!

Liefs,

Janneke

Adres:

Janneke van Dam

c/o Peter Ochiel

P/O Box 95990-80106

Mombasa

Kenia

Tel nr. 002547 18127382